Προέδρου της ΟΝΝΕΔ
Αν κάποιος που δεν έχει επαφή με την κατάσταση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα βρεθεί σε κάποιο, θα πιστέψει πως ο χρόνος αυτόματα γύρισε σαράντα χρόνια πίσω. Έχει
κολλήσει δηλαδή, στην εποχή αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, όπου το φοιτητικό κίνημα βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα, προσπαθώντας να βρει τα πατήματά του σε μια νεοσύστατη Δημοκρατία.
Τα προβλήματα λοιπόν της Παιδείας μας σήμερα, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράδοξο, ξεκινούν από εκεί: Η αριστερά προσπάθησε να οικειοποιηθεί τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, έπεισε τον εαυτό της ότι τα πανεπιστήμια δικαιωματικά της ανήκουν, γαντζώθηκε πάνω στη λογική αυτή και διαμόρφωσε μια συνολική νοοτροπία και πολιτική αντίληψη γύρω της, την οποία μετέδωσε στα στελέχη της από γενιά σε γενιά. »δπποχικατΓια αυτό σήμερα, στα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα της χώρας, συναντά κανείς την εξής αντίφαση: Οι κάλπες εδώ και τρεις δεκαετίες αναδεικνύουν τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πρώτη δύναμη στις φοιτητικές και σπουδαστικές εκλογές, στην ύψιστη δημοκρατική διαδικασία που συμμετέχουν πάνω από 100.000 νέοι άνθρωποι. Προκειμένου λοιπόν η αριστερή μειοψηφία να επιβάλλει την άποψή της, χρησιμοποιεί μεθόδους που αντιβαίνουν στο πνεύμα της δημοκρατίας. Με άλλα λόγια, αυτοί που μιλάνε για «ελευθερία του λόγου» και αντιμάχονται «μια Χούντα που δεν τελείωσε ποτέ», ασκούν βια σε συμφοιτητές τους, αλλοιώνουν αποτελέσματα συνελεύσεων και αποφάσεις των συλλόγων για να κάνουν καταλήψεις και εισβάλλουν σε συνεδριάσεις προπηλακίζοντας καθηγητές και Πρυτάνεις. Παράλληλα, μπλοκάρουν και διαφωνούν με κάθε αλλαγή και κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εδώ και δεκαετίες, ενώ αγνοούν και χλευάζουν κάθε νόμο που δεν τους αρέσει, κάθε θεσμοθετημένο όργανο με το οποίο διαφωνούν. Αυτά συμβαίνουν στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ εδώ και σαράντα χρόνια.
Αναμφίβολα, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Το σίγουρο είναι ότι η σπουδάζουσα νεολαία, που αποτελεί το υγιές κομμάτι της ακαδημαϊκής κοινότητας, πρέπει να βγει μπροστά και να συντελέσει μια εκπαιδευτική επανάσταση. Αυτό όμως, θα πρέπει να γίνει με κανόνες. Η Πολιτεία οφείλει να θεσπίσει ειδικό νόμο για τη λειτουργία του φοιτητικού κινήματος, πράγμα που έχει παραλείψει από το 1982. Το ζητούμενο δεν είναι να αποφασίσουμε αν μία ψηφοφορία θα γίνεται ηλεκτρονικά ή όχι. Το ζητούμενο είναι, να ενεργοποιηθούν και να δυναμώσουν οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι, ώστε μέσα από αυτούς να εκφραστούν τα πραγματικά αιτήματα της πλειοψηφίας που θέλει τα πανεπιστήμια σύγχρονα, ανοιχτά, ελεύθερα και λειτουργικά.
Στην κατεύθυνση αυτή, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει καταθέσει τις προτάσεις της για την αναβάθμιση των φοιτητικών συλλόγων μέσα από τη δημιουργία νέας Ένωσης που θα δίνει στο φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα, ενιαία δομή και οργάνωση. Έτσι, ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας, Πρύτανης, Κοσμήτορας ή Καθηγητής, θα γνωρίζει ποιοι εκπροσωπούν το φοιτητικό κίνημα, πέρα και έξω από κομματικά συμφέροντα. Παράλληλα, θα πρέπει να επανέλθει η συμμετοχή των φοιτητών στις συνεδριάσεις ων οργάνων, ώστε να καταθέτει προτάσεις που να αναβαθμίζουν την ποιότητα των σπουδών τους.
Βέβαια, τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την αποκατάσταση της δημοκρατίας και της νομιμότητας στα Ιδρύματα. Οι φοιτητές και οι καθηγητές πρέπει να νιώσουν και πάλι ασφαλείς στις σχολές τους και ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό είναι μέσα από την σύσταση ειδικού σώματος φύλαξης των ιδρυμάτων. Δεν πρόκειται για κάτι καινούριο. Πανεπιστημιακή φύλαξη έχουν όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού, από μεγάλα Αμερικανικά πανεπιστήμια (Princeton, Columbia, κ.α.) μέχρι Ευρωπαϊκά (πανεπιστήμιο της Μαδρίτης) και Ασιατικά (Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης). Ήρθε η ώρα να εναρμονιστεί και η χώρα μας με τα πρότυπα του δυτικού κόσμου.
Ακόμα, θα πρέπει να επενδύσουμε στην Παιδεία μας, εκμεταλλευόμενοι τα πλεονεκτήματα που μπορεί να παρέχει η έρευνα και η καινοτομία. Σήμερα, τα ελληνικά Ανώτατα Ιδρύματα υποχρηματοδοτούνται. Θα πρέπει λοιπόν να δημιουργηθεί το απαραίτητο νομικό και θεσμικό πλαίσιο, ώστε τα κενά στη χρηματοδότηση να καλυφθούν είτε μέσα από ιδιωτικές χορηγίες, είτε από ιδιωτική έρευνα, είτε από αύξηση της δημόσιας δαπάνης για την Παιδεία. Τέλος, είναι αυτονόητο ότι χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αποσυνδεδεμένο από το Λύκειο, στο οποίο να έχουν λόγο και οι σχολές στην επιλογή των φοιτητών τους.
Η ελληνική παιδεία λοιπόν χρειάζεται μεταρρυθμίσεις προκειμένου να κάνει βήματα ουσιαστικής προόδου. Εφόσον αυτές γίνουν πράξη, μόνο τότε θα απεμπλακεί η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση από όσα την κρατούν δέσμια στο παρελθόν και θα μπορέσει να αναλάβει τον πραγματικό της ρόλο, ως μοχλός εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας.
Από τον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής
